Allereerst wordt de vrijheid van godsdienst aangetast. Door de islam een politieke ideologie te noemen valt, wat de PVV betreft, de islam niet meer onder de godsdienstvrijheid en moet de Koran en de bouw van moskees worden verboden. Het gaat hier wel om één van de meest essentiële grondrechten.

Het tweede grote bezwaar is dat de PVV selectieve rechten voor bepaalde groepen bepleit, waardoor eerste-en tweederangsburgers ontstaan. Denk aan de vernederende kwalificaties van mede-burgers, waarvoor Wilders nog voor de rechter moet verschijnen, de stigmatisering van gelovigen en de aantasting van de morele en religieuze integriteit van medeburgers.

Het gaat ook om de stijl van en motieven waaruit je politiek bedrijft, beleid formuleert. Daar gaat het bijvoorbeeld Ab Klink ook vooral om. Christelijke politiek streeft naar harmonie en overeenstemming, de PVV is van polarisatie en dwang. Wilders had het in Almere over een genadeloze aanpak, André Rouvoet reageerde terecht met de opmerking dat in het Christendom de genade juist centraal staat. Toen de Koningin in een kersttoespraak stelde dat “grofheid in woord en daad de verdraagzaamheid aantast” voelde Wilders zich aangesproken. Sindsdien wil hij dat de koningin geen deel meer uitmaakt van de regering. De PVV maakt zich schuldig aan een politiek die van beledigen en vernederen tot stijlkenmerk heeft gemaakt. Als je in de Bijbel Jeremia 29:7 (de bloei of vrede van de stad) en Galaten 5 (over de vruchten van de Geest) leest, weet je dat de christelijke politieke stijl juist het tegenovergestelde is.

Het laatste grote bezwaar is dat de PVV geen democratische partij is.

Mijn conclusie is dat structurele samenwerking met de PVV zeer ongewenst is. Hier past niet een op eigen achterban of particulier belang afgestemde reactie. Kritiek op de islam is noodzakelijk, maar strijd tegen de islam moet met geestelijke wapens. Natuurlijk zal onder een eventueel rechts kabinet de vrijheid van godsdienst niet worden afgeschaft, echter deelname van de PVV aan dit kabinet via gedoogsteun maakt afschaffing van deze vrijheid wel minder onwaarschijnlijk, immers aanhangers van deze vrijheidsbeperking spelen dan een bepalende rol in onze landsregering. Terecht stelde Klink in zijn brief dat beleid voeren meer is dan een programma, daar zit nu juist het bezwaar en daarom is de stelling “wacht het regeer-/gedoogakkoord maar af” ook zo’n dooddoener.

Albert Kok, fractievoorzitter