Elly van Wageningen, Fractievoorzitter ChristenUnie Lelystad

De laatste keer dat ik Boele heb gezien was in zijn huis in het bos in Norg. Hij haastte zich mijn jas van de kapstok te pakken en hielp mij erin. We keken elkaar aan, lachend. Zo was het altijd geweest. Maar we beseften ook, misschien de laatste keer. En het was de laatste keer. Woensdag 3 april is Boele overleden. Het is moeilijk te bevatten. Hij werkte niet meer bij de provincie en was uit de fractie gegaan om van zijn pensioen te genieten samen met Lia in hun huis in het bos in Norg. Dat hebben ze maar kort kunnen doen.

In Norg wist trouwens ook iedereen hem te vinden voor allerlei nieuwe werkzaamheden. Voorzitter van de bewonersvereniging van het appartementencomplex werd hij. En hij hielp de provinciale fractie van Drenthe en was ook actief in de kerkelijke gemeente van Roden. Opvallend was dat hij al die werkzaamheden deed met het grootste gemak.

Met datzelfde gemak leidde Boele de fractie van de ChristenUnie in Lelystad. Hij had inzicht, las een stuk en had meteen een mening. Scherp ook vaak, maar nooit naar ons. Van het raadswerk genoot hij. Hij hield van het debat en deed dat altijd op zijn eigen keurige manier. Met een zinnetje als:’Ik denk dat ik mij niet helemaal goed heb uitgedrukt, daarom zal ik het anders proberen te formuleren’. Welbespraakt was hij als het kon, maar hij kon ook heel kort zijn als dat beter was. Op het verzoek van een raadslid om nu eens ondubbelzinnig ja of nee te zeggen zei Boele inderdaad: ‘Ja’. Maar omdat in de vraag een dubbele ontkenning zat, (Meneer Siepel, vindt u ook niet dat het niet zo moet zijn dat…………… zei Boele dus ‘ja’. In een split second had hij dat door en maakte er handig gebruik van. Vond hij nu ja dat het niet zo moest zijn of ja dat het wel zo moest zijn. Het collega raadslid durfde er niet op door te vragen, hij had immers het duidelijke antwoord waarom hij gevraagd had?

De keren dat er in de raad gesproken werd over de Bijzondere ambtenaar van de burgerlijke stand die wel of niet verplicht moest worden homostellen te trouwen of over de Islamitische basisschool die er wel of niet moest komen, of de koffieshop, kon je een speld horen vallen als Boele het woord nam. Ik vond het spannend maar Boele genoot.

Toch was Boele geen eigenwijze man die zich verheven voelde boven anderen. Hij leverde zijn fractievoorzitterschap in om mij de kans te geven me in te werken als fractievoorzitter en gaf mij het volle vertrouwen. Tijdens discussies in de fractie luisterde hij naar alle argumenten en hield ons dan vaak voor: ‘Wat wil je bereiken?’ Daardoor werden onze standpunten beter. En de meeste amendementen en moties las hij nog even door en werden door hem taalkundig nog even aangescherpt. De algemene beschouwingen vond hij heerlijk om te doen. Maar hij paste zijn concepten wel altijd aan als wij dingen anders zagen of andere accenten wilden.

Als fractie  hebben we samen met het bestuur ons best gedaan voor het lintje dat Boele in 2010 kreeg. Ik had het idee dat hij daar eigenlijk vrij ongemakkelijk onder was. Hij hield er niet zo van op die manier in het zonnetje gezet te worden, hij deed al zijn vrijwilligerswerk immers vanuit overtuiging! Daarvoor hoefde hij geen lintje.

Tijdens privé-ontmoetingen, die er ook regelmatig waren, etentjes en feesten, ontdekte je de familieman die Boele ook was. Altijd liefdevol en zorgzaam voor Lia. En altijd prachtige verhalen over zijn zoons en later zijn kleinkinderen. Ze waren een hecht paar met een bijzonder gezin. Boele combineerde een ruime blik op het leven met een groot geloof.

Dat grote geloof was er ook in de laatste weken van zijn leven. In zijn mails die hij regelmatig stuurde getuigde hij daarvan. Hij was niet boos of opstandig over zijn ziekte maar dankbaar voor alles wat hij ontvangen had van God in zijn leven. En hij verwachtte nog meer van God. Daarvan getuigt de rouwkaart die ik kreeg. Sober maar zo passend bij Boele met de prachtige tekst uit Joh.11:25 Wie in mij gelooft zal leven, ook al is hij gestorven. Ik weet zeker dat Boele deze tekst zelf heeft uitgekozen. En dat is voor ons die achterblijven een heel grote troost! We wensen Lia veel sterkte bij het dragen van het dagelijkse gemis.