Politiek, dat is, veel saaie stukken lezen en eindeloos vergaderen. Dat is het beeld dat veel mensen hebben. Vandaag wil ik u echter een andere kijk geven op mijn politieke werk in Lelystad. Lelystad, mijn stad. Zo voelt dat, omdat je, al fietsend door die stad veel meer weet en ziet dan eerst. Je weet dat de Groene Carré is aangelegd omdat auto’s anders langs het centrum blijven racen. Dan wordt het nooit wat met een gezellig stadshart. En hoe gezellig zal dat worden? Je hoopt op succes. Het theater mag er alvast zijn. Wat een opvallend gebouw. Het maakt flink de tongen los. Logisch, als je het lef hebt zo’n gewaagd gebouw neer te zetten.
Je weet ook van de bouwplannen op de ‘Maranatha locatie’. Daar is heel veel over gepraat met de bewoners. Moet de groenstrook blijven of moeten er ook goedkopere huizen gebouwd worden?
En kijk daar staan de knipperlichten om te zorgen dat er minder ‘bijna ongelukken’ gebeuren met leerlingen van de Arcus, die daar elke dag minstens twee keer moeten oversteken. Zo heeft elke plek in de stad wel een verhaal. Een stad waar veel mensen met plezier wonen, zo bleek uit het recente onderzoek dat gepresenteerd werd. Een 8- gaf u de stad.
Maar het leukste aan mijn raadswerk is toch dat veel mensen hun deuren voor mij open zetten.
Zo werd ik uitgenodigd bij de therapeutische peuterspeelzaal. Ik was geraakt door de enorme inzet en het enthousiasme van de mensen daar. Zij geven de peuters net dat extra dat ze nodig hebben om met zelfvertrouwen zich verder te ontwikkelen. Niet alleen de peuters straalden. Ik zag ook de ouders die gelukkig waren met deze voorziening. Ik ben blij dat we als raad hiervoor geld hebben vrij gemaakt.
Binnenkort staat een uitnodiging van het P(articipatie)-team op de agenda. Een aantal allochtone vrouwen dat met succes deelneemt aan de samenleving gaat andere allochtone  vrouwen stimuleren en helpen om ook deel te nemen. En ik zie al hele mooie voorbeelden om mij heen van vrouwen die zich vol ambitie storten op studies en werk.
En wat te denken van de buurtwerkster die ik sprak. Ze was, samen met ‘haar’ jongens, naar de stadslezing van Mischa de Winter gekomen. De jongens hadden niet zoveel waardering voor de lezing, helaas, maar wel voor de activiteiten in hun buurthuis. Ze vertelden enthousiast over alles wat ze daar deden. Ook koken. Ze nodigden me spontaan uit om langs te komen. Ze gingen dan zelf iets koken. Ik ben benieuwd!
Zo maar wat voorbeelden van mensen die zich inzetten voor onze stad, voor onze inwoners.
Daaraan mijn steentje bij te dragen. Ook al moet ik er soms hele lange, hele moeilijke stukken voor lezen en soms ook hééél lang vergaderen. Maar dan weet ik wel voor wie ik het doe. Namelijk om die mensen die zich zo inzetten voor de inwoners van Lelystad te ondersteunen. Want de stad moet er niet alleen gezellig uitzien maar de mensen in die stad moeten er ook prettig ‘samen leven en samen werken’.

Elly van Wageningen