Ten eerste het schilderen. Vaak vergaderde ik als fractievoorzitter van de ChristenUnie met Henk. Hij was toen voorzitter van het bestuur van de CU-Lelystad. We zaten dan op zijn kamer. Eerst werd je hartelijk begroet door Hilda en dan drie trappen op, de verflucht tegemoet. Een kamertje vol schilderijen af, half af of net mee begonnen. De vergaderingen waren altijd aangenaam. Hij dreef nooit iets op de spits, was wel scherp met een eigen mening en ook weer bereid die bij te stellen. Henk was meestal goedlachs en optimistisch. Het werk in het bestuur heeft hij jarenlang trouw gedaan. Hij bezocht ook regelmatig de fractievergaderingen. Vrij vermoeiend vond hij dat volgens mij. Dat we zolang en zoveel konden praten over die stukken. Het mocht van hem wel wat sneller en meer to-the-point. Het schilderen werd een grote hobby. Hij had zelfs een heuse tentoonstelling in de Kubus. Ik ben er nog geweest en Henk leidde ons enthousiast rond om te vertellen over zijn werk. Hij genoot er ook van als de luisteraars zelf met suggesties kwamen over wat ze zagen in de abstracte voorstellingen.

En dan die vrolijke en kleuren op het schilderij. De prachtige bloemen die wuiven in de wind. Henk was een buitenmens die hield van de natuur. Hij wandelde veel en genoot ervan. Na het overlijden van zijn lieve vrouw Hilda heeft hij zich door de eenzaamheid en het verdriet heen gewandeld volgens mij.

De opbrengst van het schilderij was voor een goed doel. Henk zette zijn leven in voor de samenleving, de mensen om hem heen. We hebben hem nog een award gegeven namens de CU voor jarenlang trouwe dienst. Hij vond het wel mooi maar ook weer niet echt nodig volgens mij.

Henk vond een nieuwe liefde. Jannie. We gingen naar de bruiloft. Ik was blij dat hij een lieve vrouw had gevonden. Weer samen met iemand je leven delen. Alleen zijn was moeilijk voor Henk. Henk werd wel mager en kreeg steeds meer klachten. En toen kwam dat vreselijke bericht. A.L.S. Henk hield mij op de hoogte via apps. Hij woonde inmiddels in Huizen. De apps getuigden altijd van dankbaarheid. Dankbaar voor wat hij had, een lieve vrouw, kinderen en kleinkinderen, en wat hij allemaal nog kon. Samen zoveel mogelijk genieten. Dat deden ze.

Henk hield ook van God. Hij had een sterk geloof dat hem hielp op de moeilijke momenten en hem ook altijd dankbaar maakte. Wij geloven dat hij bij zijn Hemelse Vader is. Laat dat een troost zijn voor ons allemaal en voor Jannie en de kinderen en kleinkinderen in het bijzonder.

Elly van Wageningen