Ten eerste natuurlijk heel zwaar en verdrietig voor zijn vrouw en kinderen. Wat een schok. Zo in één keer je man en vader te moeten verliezen. Verschrikkelijk. Wat een schok ook voor de stad. In een periode dat alles aan het schuiven is en verhoudingen moeilijk liggen komt dit onwezenlijke bericht. Haast niet te bevatten.

En dan denk je natuurlijk terug aan de tijd met John als collega. John wilde graag wethouder John zijn. Geen opsmuk of grote woorden. Zijn toespraken waren altijd kort en hij eindigde vaak, in elk geval de keren dat ik erbij was, met de woorden ‘Ik hou het kort want u zit niet op een lang verhaal van mij te wachten'. Dat tekende zijn manier van werken denk ik wel. Stil, niet te veel zeggen, liefst wat op de achtergrond en dan ineens een rake opmerking. Een beetje een atypische wethouder misschien.

Ook een atypische SP-er. In elk geval wat mijn beeld is van een SP-er. John hield van een bourgondisch leven. Als we als college op stap waren dan mocht hij altijd de wijn bij het eten kiezen en voorproeven. Hij was volgens mij de enige die er echt verstand van had en ik denk er ook het meest van genoot. Hij hield van motorrijden en reed een mooie nieuwe duurzame elektrische auto.

John werkte altijd hard. Tijdens het reces moest altijd de piketdienst verdeeld worden. Dat wilde John wel doen, hij ging toch niet zo lang op vakantie. Een weekje naar Duitsland was genoeg. We vonden dat niet altijd goed hoor. John, jij moet ook rust nemen maande de burgemeester dan.

Maar van binnen was hij natuurlijk een echte SP-er. Hij wilde graag de portefeuilles werk en inkomen/participatiewet en het armoedebeleid. Daar lag zijn hart. Daar wilde hij zich voor inzetten. Het laatste jaar was hij ook wethouder financiën. Knap vond ik het dat hij in een tijd dat er zoveel bezuinigd moest worden, dat via een goed proces met de raad wist te realiseren, zonder hele grote weerstand. Misschien omdat hij dat ook op zijn eigen rustige manier deed.

Een atypische wethouder, een atypische SP-er maar wel typisch John. En nu is hij er niet meer. Zomaar weggerukt uit het volle leven. Een onwerkelijke werkelijkheid. De ChristenUnie Lelystad wenst de nabestaanden en de stad sterkte met dit plotselinge verlies.

Elly van Wageningen