kerkgeschiedenis
Bij het afscheid van Albert Kok als wethouder op 29 april 2010, mocht ik namens de ChristenUnie Lelystad het woord voeren. Ik had geen uitgeschreven tekst, maar zei ongeveer het volgende.

Ik ben een echte koksiaan. Nu zal Albert – en met hem zeker Elly en Chris – zeggen: ik ook. We zijn immers volgelingen van Hendrik de Cock. Voor hen die de geschiedenis van de protestantse kerk in de eerste helft van de 19e eeuw niet paraat hebben een korte uitleg. Ds De Cock uit Ulrum kwam in aanvaring met de leiding van de Nederlands Hervormde Kerk omdat hij het met de leer van velen in die kerk niet eens was. Dat werd niet geaccepteerd en hij werd geschorst als predikant. Als straf kreeg hij ondermeer inkwartiering van enkele soldaten. Scheiding tussen kerk en staat was toen nog niet uitgevonden. De volgelingen van ds De Cock werden door de tegenstanders ‘cocksianen’ genoemd. Een scheldwoord dat later een geuzennaam werd.

Ik ben ook nog koksiaan in een andere betekenis en daar gaat het vanmiddag om. Ik – en velen met mij - ben een leerling uit de school van Albert Kok. De doctrine van die school is: beleid moet christelijk-sociaal zijn, maar is alleen houdbaar als het op een solide financiële basis berust. Laat je dat solide financiële beleid los, dan zijn de sociaal zwakken daarvan als eersten de dupe. Die opvatting van Albert heeft de fractie zich eigen gemaakt. Hij heeft school hgemaakt.

Een mooie portefeuille
De portefeuille die Albert de afgelopen 8 jaar voor zijn verantwoordelijkheid nam, was hem op het lijf geschreven. Voor andere collegepartijen was zijn financiële expertise en betrouwbaarheid wellicht doorslaggevend om hem te vragen toe te treden tot het college. In de voorafgaande periode had hij immers als raadslid op dat onderdeel immers een heel goede naam opgebouwd. Voor de ChristenUnie was van meet af aan duidelijk dat deze portefeuille aantrekkelijk is , omdat je in die hoedanigheid je vrijwel met alles mag bemoeien. Maar ook dat er daarnaast de mogelijkheid moest zijn zichtbaar te zijn voor de bevolking en de mogelijkheid te hebben daadwerkelijk in de frontlinie iets voor hen te doen. Voor een christelijke partij was daarom ‘doelgroepen’ als beleidsterrein ideaal. En dat Albert op het gebied van jeugd, ouderen, nieuwe Nederlanders en gehandicapten zijn mannetje heeft gestaan, is zojuist uit de lovende woorden van de burgemeester wel duidelijk geworden. Ik noem slechts één voorbeeld: wat heb je je ingezet voor de realisering van Centra voor jeugd en gezin. Niet omdat het een ChristenUnie speeltje zou zijn, maar omdat op deze manier kinderen – en vooral de kwetsbare – verzekerd kunnen zijn van de hulp die ze nodig hebben op een gemakkelijk bereikbare manier.

Fractie en wethouder

Albert was een ervaren monist toen we 8 jaar geleden begonnen aan onze samenwerking van fractie met een wethouder. Het dualisme was net ingevoerd en het was dus niet meer vanzelfsprekend dat een collegepartij de lijnen van het college zonder meer volgde. Natuurlijk gaven we de wethouder een standing invitation voor de fractievergaderingen in de verwachting dat hij daarvan een passend gebruik zou maken. We wisten als fractie dat we daarmee een risico namen. Zou hij met zijn grote ervaring, kennisoverwicht en politiek inzicht ons voldoende ruimte geven voor een eigen afweging? Het antwoord kan heel eenvoudig zijn: ja, dat deed hij. Hij kende zijn plaats. Natuurlijk probeerde Albert ons als fractie wel eens op andere gedachten te brengen als we dwars voor een collegevoorstel wilden gaan liggen. Soms zelfs met een zekere hardnekkigheid. Maar als we eenmaal gezegd hadden: “Albert, je hebt het collegevoorstel nu wel voldoende verdedigd”, was het over. Een enkele keer kwam het zelfs wel voor dat Albert de fractie hielp met het aandragen van munitie om het collegevoorstel te beschieten. Een wethouder krijgt immers ook niet altijd zijn zin in het college en de bijdrage van de fractie aan het debat is dan een herkansing. Maar steeds was duidelijk dat je solidariteit bij het collegebesluit lag. Je was een collegiaal bestuurder.

Promotie
Na 8 jaar wethouderschap nu weer gewoon raadslid. In sporttermen (Albert is een sportman, dus die begrijpt mijn metafoor) maak je promotie naar de eredivisie. De raad is immers het hoogste bestuursorgaan van de gemeente. Daar kan geen college van B&W tegenop. De politiek leider van de ChristenUnie zit nu weer in de raad. Zijn voorbeeld werd al snel gevolgd en niet door de eerste de beste. Afgelopen zaterdag zei vicepremier Rouvoet immers dat hij na de verkiezingen ook weer in de Tweede Kamer zal plaatsnemen.

Dank
De inwoners van onze stad zijn je erkentelijk voor wat je hebt gedaan. Dat merkten we weer eens duidelijk toen we in verkiezingstijd stonden te folderen. Veel mensen kennen je en spreken met waardering over je. Dat straalt ook af op de ChristenUnie. Maar ook de fractie is je buitengewoon dankbaar voor wat je in de afgelopen jaren hebt gedaan. Je hebt ons gesteund, we hebben van je geleerd. Je bent met recht Mr ChristenUnie Lelystad.

Een cadeau

Bij zoveel erkentelijkheid hoort een cadeau. In dit mooie doosje zit geld. Je krijgt dus als het ware subsidie. Meestal zijn die met allerlei regels omgeven over prestaties die geleverd moeten worden en verantwoording die moet worden afgelegd. Een wethouder weet daar alles van en is daar ook een groot voorstander van. Wij hebben daar geen last van. Wij verbinden maar één voorwaarde aan de besteding van dit geld: het moet gebruikt worden voor de bestrijding van de kosten van het maken van een reis die je al heel lang graag wilde. Naar je zoon in Uganda. Daar is nu eindelijk tijd voor.

Tot slot
Albert, hartelijk dank voor het vele dat je als wethouder en vooral als adviseur van de fractie en de vereniging ChristenUnie Lelystad hebt gedaan. We wensen je Gods zegen op je verdere persoonlijke en politieke leven. Het ga je goed!