Eerlijk gezegd voel ik me altijd een beetje katterig na de Algemene beschouwingen. Wij hebben heel erg ons best gedaan om 3 zaken te veranderen in de gemeente.

Ons eerste en belangrijkste punt was ervoor te zorgen dat er geïnvesteerd zou worden in hulp bij het vinden van werk voor mensen die hun baan zijn kwijt geraakt. Dat mes snijdt aan 2 kanten. Mensen vinden hierdoor sneller weer werk, en dat is natuurlijk belangrijk. Kunnen meedoen voor je zelf of je gezin je eigen geld verdienen en werk doen dat jij goed kunt en zinvol is. Dat is goed voor een mens. Uiteindelijk hebben we ons aangesloten bij het amendement van de PvdA die, misschien met een iets andere insteek, dit ook wilde. Gelukkig is dit amendement aangenomen en gaan we investeren in werk voor mensen.

Ons 2^e belangrijke punt was, armoedebestrijding. Wij wilden een onderzoek om erachter te komen wat je nu het beste kunt doen om armoede te bestrijden. Het blijkt n.l. dat armoede vaak overgeërfd wordt. Zijn de ouders arm dan worden de kinderen dat later vaak ook. Wat kun je nu doen om de kinderen betere kansen te geven? We doen in Lelystad dat nu al door Plustijd en School is Cool. Maar dat doen we nog maar voor een paar kinderen. Ons idee was om reservegeld dat we hebben zo te investeren dat deze kinderen op de langere termijn meer kansen hebben. Helaas dat amendement is niet aangenomen. De coalitiepartijen kiezen liever voor een stevige reserve in deze onzekere tijd. Dat is natuurlijk ook wel begrijpelijk want we weten niet wat er allemaal nog kan gebeuren maar investeren op de lange termijn is ook een manier om uiteindelijk te bezuinigen. Maar dan wel opeen positieve manier, n.l. door te investeren in kinderen van Lelystad.

Eén, in onze ogen, klein punt was het geluksbudget. We wilden dat invoeren om een verandering teweeg te brengen. Mensen zelf de regie over hun leven geven door niet geld te geven voor, een koelkast, de sportclub of wat de gemeente ook maar bedenkt. Nee het idee is de mensen hetzelfde geld te geven waar ze nu ook al recht op hebben maar ze dan een plan te laten schrijven, met hulp natuurlijk, waarin ze aangeven wat ze zelf willen veranderen in hun leven en op welke manier ze dat geld denken in te kunnen zetten zodat hun situatie verbeterd.

Ons idee was dat het zou helpen om in alle hulp die aan mensen gegeven wordt dit uitgangspunt beter tot zijn recht te laten komen. Het uitgangspunt dat mensen, ook die weinig geld en mogelijkheden hebben toch laten nadenken over hoe ze in hun leven verbeteringen aan kunnen brengen. Met een afschuwelijk woord ook wel empowerment genoemd.

Dit onderdeel heeft in de pers heel veel (negatieve) aandacht gekregen. Het is ook niet aangenomen omdat alle coalitiepartijen wederom tegen waren. Jammer.

Wij zullen echter dit college nauwlettend blijven volgen op welke manier zij dan waarmaken dat ze de burger: meer vertrouwen geven en meer verantwoordelijkheid. Al vaker heb ik het college erop gewezen dat wij achter dit uitgangspunt staan maar dat er dan wel plannen bij horen hoe dit uit te werken. Anders vermoed ik toch dat het bedoeld is als een bezuinigingsmaatregel waarbij met verantwoordelijkheid eigenlijk bedoeld wordt, ‘red je maar wij doen het niet meer’. En dat is niet hoe de ChristenUnie vertrouwen en verantwoordelijkheid wil invullen!

Tenslotte: Ik heb veel reacties gekregen van ‘ervaringsdeskundigen’. Daar ben ik natuurlijk altijd heel blij mee. Zij zijn de ogen en de oren voor een politicus. Zij weten hoe het echt werkt in de praktijk. Een reactie gaf aan, ga eens een middagje zitten bij de loketten van de gemeente en kijk hoe het gaat. Ik weet niet of dat de beste manier is maar ik ga me zeker verder verdiepen in hoe de zaken in Lelystad zijn geregeld, wat goed gaat en hoe het misschien nog beter kan!

Elly van Wageningen

Fractievoorzitter van de ChristenUnie