VREDESBIJEENKOMST 20 SEPTEMBER 2006

Dames en heren,

“Voor ons geluk en ons welzijn zijn wij op elkaar aangewezen. Aandacht voor anderen, respect voor andermans inbreng en overtuiging, dat zijn de fundamenten van een levendige buurt, een bloeiende stad, een sterk land. Het is verheugend dat in veel gemeenten initiatieven tot ontplooiing komen om de binding tussen mensen te versterken.”

Dit citaat komt u wellicht bekend voor, dat klopt want het zijn drie regels uit de troonrede van gisteren. Ook Lelystad is zo’n gemeente met initiatieven, ik durf zelfs te zeggen: met veel initiatieven. Eén van die initiatieven zijn de activiteiten onder de noemer “Samen Verder”. Deze bijeenkomst is één van die uitingen in dit kader, maar denk ook aan de buurtpicknick afgelopen zomer, de open huizen van vorige week zaterdag, de manifestatie met Karin Bruers en Hubert Fermina vorig jaar ook in deze zaal, de wereldvrouwendag in hotel Mercure.
Daarnaast zijn er nog veel andere activiteiten, bijvoorbeeld de buurtvaders, het project Allochtone Moeders op School, het participatie-team met sterke vrouwen als rolmodellen, het project taalles aan huis van Vluchtelingenwerk, het maatjes project Gilde Samenspraak georganiseerd door Pluspunt, de activiteiten van  Mamyo, Insaf, het Antilliaans-Arubaans Beraad, stichting Samenspraak en het Anti Discriminatie Bureau, het samen koken en praten in  inloophuis in de Waterwijk, het OverlegPlatform Integratie Lelystad. Ik ben niet volledig, maar je ziet: er gebeurt van alles. Niet voor niets heeft het collegeprogramma de titel meegekregen: “Iedereen doet mee”.  En: We doen het met z’n allen, de gemeente faciliteert en stimuleert een beetje, het merendeel van het werk doen echter onze partners in de stad. Eén van die partners is de stuurgroep interreligieuze ontmoetingen Lelystad die deze avond heeft georganiseerd. Heel veel complimenten en dank voor de organisatie van deze mooie en wat mij betreft zeer geslaagde bijeenkomst.

Het thema van deze avond is vrede. Wat is vrede: is het alleen het afwezig zijn van geweld, nee wat mij betreft gaat het verder en is het een situatie waar iedereen in harmonie met de ander samenleeft. Een goed Nederlands woord hiervoor bestaat  niet, maar de joden hebben wel een mooie benaming: sjaloom.

Iedereen wil vrede, ja toch of toch niet?

Als we kijken naar Libanon, Afghanistan, Irak, Soedan, of naar 11 september, Madrid of Londen, maar ook naar zinloos- en  huiselijk geweld, kindermishandeling, misbruik van vrouwen en kinderen moeten we constateren dat vrede niet vanzelfsprekend is. Vrede moeten we leren.
Johan Cruyff was de beste voetballer, maar ook hij trainde elke dag om nog beter te worden. Zo moeten wij ook de vrede trainen. Daarvoor hebben we veel zaken dingen nodig; technische zaken , ontmoetingsruimten, pen en papier, microfoons om elkaar te spreken en te ontmoeten, maar daar blijft het niet bij. We hebben ook een bepaalde innerlijke houding nodig wat zich uiteindelijk uit in respect voor de ander. Moeten we allemaal hetzelfde worden? Nee, dat kan niet en we moeten het zelfs niet willen. Als we verschillen niet erkennen, is de vrede van korte duur. Het is geen kunst om geen ruzie te hebben met mensen die hetzelfde denken als jezelf.  Het kan zelfs een uiting van onverschilligheid zijn. Nee, als je overtuigd bent van een absolute waarheid, als je gelooft dat de Koran heilig is of de Bijbel Gods Woord of dat je gelooft dat er juist geen absolute waarheid is,  zou het vanzelfsprekend moeten zijn om respect te hebben. Ware godsdienst kent geen geweld, maar probeert in dialoog de ander te overtuigen van je geloof en ideeën. Uiteindelijk is er de vrije keuze van die ander. Zo is de mens geschapen. In zo’n sfeer met respect en vertrouwen kun je dan ook onderwerpen bespreken als hoofddoek, (wanneer wel en wanneer niet) ,de positie van de vrouw, homofilie, maar ook  bijvoorbeeld discriminatie en echtscheiding.

Ik hoop dat we vanavond weer een stapje vooruit hebben gezet  in een samenleving waarin we samen verder willen.

Ik sluit af met een tekst van Jezus, maar ik geloof dat een ieder zich in deze woorden zou kunnen vinden:

Gelukkig zijn de vredestichters, want zij zullen kinderen Gods worden genoemd.